یا فاطمه زهرا(س)

گاهی وقت ها می شود که در زندگی کم می آوری کم آوردنت هم به دست انسان ها حل نشده و امیدی هم نیست که بشود. خدا را صدا میزنی می بینی نمی شود.اهل بیتش را صدا میزنی می بینی و آن ها را واسطه قرار می دهی می بینی باز فرجی نشد.مشکلت هم فقط یک چیز است:محبت,محبت تو در دل عزیز ترین یارت اثر نمی کند.انگار بر گوش هایش مهر کر بودن زده شده و دلش پر از سنگیست که نرم شدن در کارش نیست.خوبی ها و مهربانی هایت اصلا در او اثری ندارد.هر دری را که میزنی باز نمی شود.کسی که برایش نفست را می دهی حرف از جدایی می زند.پند و اندرز هیچ کس حتی پدر و مادر هم در او اثر نمی کند.او حتی به رحمت خدا هم امیدی ندارد و می گوید مگر می شود کسی را که از اول دوست نداشتم و مجبور به زندگی با او شده ام را دوست بدارم.می گویی خدا اگر بخواهد می شود می گوید نه نمی شود.کم کم خودت هم ناامید می شوی.فقط برای اینکه زندگی نوپایت را نبازی مقاومت می کنی و می گویی من به لطف و رحمت خدا امیدوارم و روزنه امیدی را برای خودت در دلت مجسم می کنی.خدایا اگر امتحان الهی است چه قدر سخت است من که طاقتش را ندارم.خدایا تو که صدای ما را در همه حال می شنوی و با اینکه بنده خوبی برایت نبوده ایم تا به حال نا امیدمان نکرده ای.خدایا همه امیدم به توست.تو که سرچشمه همه خوبی ها و مهر و محبت ها هستی.خدایا روزنه امیدی نشانم بده و تنهایم نگذار.خدایا زندگی ای که سال ها در آرزویش بودم را به من برگردان.خدایا من که استخاره کردم و در های رحمتت در آن گشوده شده بود پس چرا اینگونه شد. خدایا به حق حضرت زهرا (س) و به حق اهل بیت ایشان آن ها را واسطه قرار می دهم اگر من آبرویی دارم خودت آن را حفظ کن و عشق و محبتت را از زندگیم دریغ نکن.خدایا به حق حضرت علی اصغر امام حسین(ع) امیدم را به درگاهت نا امید برنگردان.الهی آمین