بال و پر نداشت

میخواست جان سپارد و جانی دگر نداشت

هنگام کوچ بود ولی بال و پر نداشت

چشمش ز پنجره سوی مهتاب خیره بود

معلوم بود این شب آخر سحر نداشت

افتاده بود روی زمین و آه می کشید

اما کسی ز حال دل او خبر نداشت

آنکس که داغ زخم زبان بود بردلش

مرهم به غیر زهر به زخم جگر نداشت

با خاطرات تلخ خودش گرم میگرفت

جزاشک،یار و همدمی آخر به برنداشت

یاد دمی که در پی مرکب دویده بود

با ناله ای که در دل دشمن اثر نداشت

یاد دمی که قبر خودش را نظاره کرد

با ظالمی که شرم از آن خون جگر نداشت

با این همه به یاد غم مجلس شراب

جز روضه حسین کلامی دگر نداشت

می ریخت اشک و نوحه گودال می سرود

ازخواهری غریب و عزیزی که سرنداشت

از دختری که بعد عمو در مسیر شام

دیگر به غیر زجر و سنان همسفر نداشت

وقت هجوم لشکر سیلی و کعب نی

جز عمه ی خمیده رقیه سپر نداشت

کنج خرابه حاجت خود را گرفت و رفت

لب را گذاشت بر لب بابا و برنداشت

از سوز زهر تشنه شد و گفت یا حسین

ای کاش هیچ وقت ربابت پسر نداشت